Jest mnie za dużo.

"Nie mogłam jeść, i to nie z obawy przed utyciem, ale dlatego że dusił mnie ten chory, smutny świat. Wypełniał mnie i nie pozostawiał miejsca na jedzenie." 

 

Na temat wczorajszego dnia nie chcę się nawet wypowiadać. Uległam i przegrałam. Ale nie poddaję się, bo było minęło, a dziś jest dziś. Ale nawet moja motywacja nie sprawia, że czuję się lepiej. Czuję się gorzej, słabiej. Atmosfera w domu mnie wykańcza, mój braciszek, którego chętnie bym wypatroszyła i rzuciła jego truchło do gwałcenia sępom. Tak wiem co sobie pomyślicie, teoretycznie nie traktuję go jak brata. Nienawidzę go. Ma dwadzieścia lat, ale to jedno z najgorszych paskudztw na świecie. Nigdy się nie zmieni, wiem to. Chciałabym jak najszybciej odciąć się od tego wszystkiego. Mojej fałszywej siostrzyczki. Braciszka. I niezrównoważonych psychicznie rodziców. Ale przecież to ja jestem zła. Oczywiście, że ja, Jedyna czarna owca w rodzinie. Diabelskie nasienie. Szatan. Mój ojciec uważa, że jestem plagą w jego życiu. Nienawidzi mnie od klasy drugiej podstawówki. Uważa, że jestem opętana przez demona, bo przy spowiedzi świętej uciekłam z konfesjonału, ze strachu przed dziwnym księdzem. Byłam zestresowana. Ale to przecież demon mnie kieruje. 

I znowu jutro szkoła. I znowu męczące pięć dni. Ciekawe czy w ogóle do niej pójdę... 

Chciałabym być malutką, delikatną porcelanową laleczką. Być tak blada, niemalże przezroczysta, lekka jak piórko. 

A nie, tłustym czymś. Z twarzą prosiaka. Jest mi wstyd, za wszystkich, którzy muszę mnie znać. Nie jestem ani dobrą dziewczyną, ani córką, siostrą czy ciocią. Nie jestem dobrą przyjaciółką i koleżanką. Wszyscy uważają mnie za potwora. Może to ze mną jest coś nie tak? 

 

Sny o Pani Śmierci powróciły. I czuję jej chłodną dłoń na ramieniu. I każdej nocy, przeszywa mnie ów dłonią w klatce, starając się wyrwać serce. Wyrwać i zgładzić. I każdego poranka, kiedy się budzę, czuję ogromny ból w tym miejscu, aż brak mi tchu. Czuję jej obecność wszędzie, w każdej chwili. Słyszę jej cichutki śpiew o lepszym miejscu. Zachęca... Chcę jej ulec, poddać się cudownym pieśniom... Chcę złączyć się z nią w śmiertelnym pocałunku, pragnę zobaczyć ten świat i uwolnić się od bólu istnienia. Czy nadszedł ten czas...?

 

Potrzebuję wsparcia, ogromnej motywacji i potężnego kopa do działania. Nie chcę dziś zawalić. Nie chcę być słaba. Nie chcę czuć do siebie wstrętu i odrazy. Nie chcę siebie nienawidzić i płakać przed lustrem. 

Chcę być kruszynką. 

Laleczką. 

Dziękuję za Wasze komentarze, to miłe co piszecie, i jesteście. Ale nie mogę się zgodzić co do mojej figury. Nie jest ona nawet w połowie taka jaka ma być. Nie czuję się tak jak powinnam. Jeszcze dużo mi brakuję. 

Jeszcze. 

 

 ♥

 

 ♥